Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι...

«Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι,
 όταν είναι ευτυχισμένοι».
Λέων Τολστόι


"Πότε είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι;"
-Όταν χαμογελούν, μου απάντησε μια φωνή.
-Όταν κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, απάντησε μια άλλη.
-Όταν είναι υγιείς, ψιθύρισε μια ασθενική φωνή.
-Όταν μπορούν να δημιουργούν, ήρθε μια άλλη απάντηση.
-Όταν δεν είναι μόνοι, άκουσα την επόμενη φωνή.
-Όταν αγαπούν και τους αγαπούν, ακολούθησε μια ακόμα.
-Όταν τους αποδέχονται, αποκρίθηκε μια άλλη.
-Όταν δεν το ξέρουν, απάντησε άλλη μία....
-Όταν, όταν, όταν...

Ήρθαν κι άλλες πολλές απαντήσεις... Κι άλλες φωνές...
Άλλες συμφωνούσαν. Άλλες διαφωνούσαν.
Άλλες έμεναν βουβές, άλλες σκέφτονταν για λίγο. 
Άλλες δεν μπορούσαν να αποφασίσουν...
Άλλες δεν ήξεραν να απαντήσουν...
Άλλες δεν ακούγονταν ευτυχισμένες....
Άλλες έμοιαζαν σίγουρες...

-Όταν βρουν αυτό που ψάχνουν, ακούστηκε μια αποφασισμένη, δυνατή φωνή.
-Και τι ψάχνουν οι άνθρωποι; ρώτησα.
-Την ολοκλήρωση, συνέχισε η φωνή με βεβαιότητα.
-Και πότε είναι ολοκληρωμένοι οι άνθρωποι;
-Όταν...
Ακολούθησε σιωπή. Καμία άλλη φωνή δεν αποκρίθηκε.  
Και τότε είχα την απάντηση.

*Ανάρτηση με αφορμή συζήτηση που μοιράστηκαν μαζί μου.
                                                                                                                                                                                 Ε.Ψ.

Χιόνι, χιόνι, χιόνι!

Τελικά θαυμάζω το χιόνι...
...Γιατί μπορεί τόσο εύκολα, τόσο ξαφνικά και τόσο γρήγορα
να φτιάχνει μια κυριολεκτικά άσπρη μέρα.
...Γιατί μπορεί τόσο απλά και τόσο αθόρυβα να κυριαρχεί στο τοπίο.
...Γιατί δημιουργεί ένα υπέροχο σκηνικό και κάνει πολλούς, αν όχι όλους μας,
να βγούμε έξω και να το καμαρώσουμε.
...Γιατί μας κάνει φωτογράφους, καθώς τρέχουμε να το βγάλουμε φωτογραφία,
για να το κρατήσουμε στη μνήμη πριν χαθεί
για να πιστέψουμε ότι είναι αληθινό.
Χιόνι, χιόνι, χιόνι!
Μια μικρή λέξη, ένα σπάνιο -για μας που δεν το έχουμε συνηθίσει- καιρικό φαινόμενο
που έχει τόση δύναμη να μεταμορφώνει.
Να μεταμορφώνει τοπία αλλά και ανθρώπους.
Και να κερδίζει εντυπώσεις.
Θαυμάζω το χιόνι...
...Γιατί κάνει ανθρώπους όλων των ηλικιών μικρά παιδιά.
...Γιατί για χάρη του αγνοούμε το κρύο και στεκόμαστε να το θαυμάσουμε, ξεχνώντας το χρόνο.
...Γιατί μας γαληνεύει μπροστά σ' αυτό το ειρηνικό του λευκό.
Χιόνι, χιόνι, χιόνι!
Κάτι τόσο μικρό που έχει τόση δύναμη.
Τόση δύναμη για να σκεπάζει καθετί άσχημο
και του δίνει από τη δική του ομορφιά,
με έναν αλλιώτικα μαγικό τρόπο.
Θαυμάζω το χιόνι...
...Γιατί αναδεικνύει τα πάντα, κάνοντάς τα μέρος ενός μοναδικού έργου τέχνης,
καθώς συνθέτει ένα δικό του χειμωνιάτικο πίνακα ζωγραφικής.
Θαυμάζω το χιόνι.
Θαυμάζω αυτήν την πασπαλισμένη στα λευκά σημερινή μέρα!!

                                                                                                                         Ε.Ψ.

Μια μέρα μόνο είναι αρκετή...

''Μια μέρα μόνο είναι αρκετή,
για να μας κάνει λίγο πιο μεγάλους...''
Paul Klee

Σαν χθες ήταν που έγραφα ότι ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα, ότι στολίζουμε και φωτίζουμε τα σπίτια μας για να υποδεχτούμε τη νέα χρονιά. Και περιμέναμε επισκέψεις, και δώρα και το νέο έτος. Και ήρθαν οι επισκέψεις και πήραμε τα δώρα, λίγα ή πολλά ή καθόλου, και έφτασε και η νέα χρονιά.
   2017. Εγώ βέβαια για να πω την αλήθεια συνέχιζα να το γράφω 2016 για μερικές ακόμα μέρες.... Μόνο τώρα, που έχει περάσει η πρώτη εβδομάδα, μπορώ να πω ότι άρχισα να το γράφω κατευθείαν 2017, χωρίς να σβήνω το 6 και να το κάνω 7.
  Μα νομίζω δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Το 6 ή το 7. Σίγουρα η ζωή δε μετριέται σε αριθμούς. Και σίγουρα δε μηδενίζεται ο χρόνος την Πρωτοχρονιά. Ο καθένας μπορεί να φτιάχνει τη δική του ''Πρωτοχρονιά'' μέσα στο χρόνο, βάζοντας αρχή και τέλος, όποτε ο ίδιος ανοίγει και κλείνει κύκλους, όποτε ξεκινάει ή ολοκληρώνει γνωριμίες, στόχους, εμπειρίες.
 Γι' αυτό και στολισμένο δεν είναι ένα σπίτι μόνο τα Χριστούγεννα, μόνο όταν μικρά φωτάκια αναβοσβήνουν μέσα από κλειστά παράθυρα.
  Ούτε μεγαλώνει κανείς, μόνο όταν έρχεται και αλλάζει ένας αριθμός και, μαθηματικά, προστίθεται ένας χρόνος.
 Μεγαλώνεις, όταν σταματάς να βλέπεις εκείνα τα φωτάκια που ανάβουν όλο το χρόνο.
 Ή όταν σταματάς να βλέπεις χρώματα.
 Ή όταν αρχίζεις να μετράς το χρόνο που φεύγει και όχι εκείνον που έρχεται.
Ναι, πού και πού "μια μέρα μόνο είναι αρκετή, για να μας κάνει λίγο πιο μεγάλους...''
...μα εμείς διαλέγουμε πότε θα έρθει εκείνη η μέρα ...

                                                                                                                                     Ε.Ψ.

  

Αν τίποτα ποτέ δεν άλλαζε

Μια κούπα με ζεστή σοκολάτα, ένα κρύο χειμωνιάτικο απόγευμα. Στη γνώριμη πόλη μου, μέσα σε ένα πολυσύχναστο καφέ, αρχίζει μια συζήτηση με φίλους δίπλα σε άγνωστους θαμώνες. Μοιραζόμαστε σκέψεις, τακτοποιούμε ανησυχίες, σκεφτόμαστε αλλαγές και, φυσικά, σωπαίνουμε.
  Τελικά συνειδητοποιώ ότι οι σημαντικότερες στιγμές σε μια συζήτηση είναι οι σιωπές. Σιωπές. Αυτές οι πολύτιμες παύσεις, μικρές ή μεγάλες, που κρύβουν τόσα νοήματα, τόσα μυστικά, τόσα συναισθήματα.
  Σιωπές. Όσα δε λέγονται είτε γιατί δε βρίσκουν τον τρόπο, είτε γιατί δε βρίσκουν την ευκαιρία, είτε από φόβο για την αλλαγή που θα τις συνοδεύσει, αν γίνουν ήχοι και λόγια και καταθέσεις ψυχής.
  Συζητάμε για καθημερινά, απλά, βαρετά πολλές φορές ή κάπως ασήμαντα πράγματα και αφήνουμε στην άκρη άλλα, πολύ πιο σημαντικά, διστάζοντας να τα φανερώσουμε.
 Κι ενώ εκείνα που δε λέμε είναι αυτά που κυριαρχούν στη σκέψη μας, τα παραμερίζουμε και τα αγνοούμε, νομίζοντας ότι έτσι τα αποφεύγουμε και δε θα εμφανιστούν αργά ή γρήγορα μπροστά μας.
  Κάπου ανάμεσα στη συζήτηση, θυμάμαι έναν φίλο που μου είχε εμπιστευθεί πριν καιρό μια αγαπημένη του μαντινάδα. Έρχεται στο μυαλό μου το τελευταίο της δίστιχο. "[...] κι άνθρωπος που αγαπά κρυφά, μαραίνεται και λιώνει".
  Στρέφω το βλέμμα και παρατηρώ τα πρόσωπα των φίλων μου. Αναγνωρίζω δύο πρόσωπα που κρύβονται πίσω από τις σιωπές, που προστατεύονται κάτω από την ασφάλεια που τους προσφέρει η σταθερότητα της φύλαξης ενός μυστικού.
  Λες και κάτι φωτίζει ξαφνικά το σκοτάδι της σκέψης μου, καταλαβαίνω ότι και των δύο οι σιωπές οδηγούν στο ίδιο μονοπάτι. Μα εκείνοι δεν το γνωρίζουν. Και τα πρόσωπά τους το μαρτυρούν. Κι εγώ βρίσκομαι εκεί μονάχα σαν παρατηρητής, να νιώθω τις σιωπές τους και να τις ξεχωρίζω ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους γύρω μου.
  Η ώρα περνά και η συζήτηση για απόψε κοντεύει να τελειώσει. Λίγο αργότερα βρίσκομαι να χαιρετώ τους φίλους μου και φεύγω περπατώντας για το σπίτι. Καθώς επιστρέφω, αναρωτιέμαι τι τελικά συζητήσαμε σήμερα. Και η απάντηση που δίνω στον εαυτό μου είναι μονολεκτική. Τίποτα.
 Δεν άλλαξε τίποτα, δε μοιραστήκαμε τίποτα. Άλλη μια επανάληψη, άλλη μια συνάντηση που έμεινε στάσιμη. Κι εγώ μόνο παρατηρητής.   
Λίγο πριν φτάσω σπίτι μου, διαβάζω ένα φρεσκοβαμμένο σύνθημα στον τοίχο ενός ακατοίκητου σπιτιού κοντά στο δικό μου. "Αν τίποτα ποτέ δεν άλλαζε, δε θα υπήρχαν πεταλούδες".
  Δε χρειάστηκε να σκεφτώ τίποτα άλλο. Έπιασα το κινητό μου και κάλεσα έναν αριθμό.
Απόψε θα γινόμουν πεταλούδα.

                                                                                                                                        Ε.Ψ.