Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

Απλοί, υπέροχοι άνθρωποι!

Διάλεξα για τίτλο της σημερινής ανάρτησης τη φράση: "Απλοί, υπέροχοι άνθρωποι" αν και θα μπορούσε κάλλιστα ο τίτλος να ήταν και: "Απλή, αυθεντική φιλοξενία". Μα φιλοξενία δεν υπάρχει χωρίς τους ανθρώπους και προτίμησα να μιλήσω για αυτούς.

Όποιος έχει βρεθεί σε χωριά της Ελλάδας σίγουρα έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που έζησα εγώ χθες, σε μια κυριακάτικη βόλτα σε χωριά της επαρχίας της Κρήτης.

Η πεζοπορία ξεκίνησε νωρίς, μα έπειτα από λίγες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο των ημερών το νερό άρχισε να λιγοστεύει επικίνδυνα και το κοντινότερο χωριό - προορισμός ήταν ακόμα μακριά.

Τα βήματα συνεχίζονταν αισιόδοξα και οι σταγόνες πίνονταν με μέτρο, ίσα για να ξεγελάσουν τη δίψα. Και η διαδρομή συνεχιζόταν ήρεμα, ώσπου εμφανίστηκε από απόσταση η εικόνα του τελευταίου χωριού. Είχα δρόμο ακόμα.

Μα ξαφνικά, μετά από λίγα βήματα, στο τέλος μιας ακόμα στροφής, βρέθηκε το πρώτο σπίτι. Μοναχικό, έξω από το χωριό, λες και ήταν εκεί σκόπιμα, σαν όαση για τους διαβάτες. Έτοιμο να τους προϋπαντήσει, πριν φτάσουν στο χωριό που υψωνόταν στο λόφο.

Στη γεμάτη ανθισμένα λουλούδια αυλή του, μια γυναίκα καθισμένη, φορώντας την ποδιά της, ετοίμαζε τα υλικά για το μεσημεριανό τραπέζι. Τη χαιρέτησα και ανταπέδωσε κι εκείνη το χαιρετισμό. Και πριν προλάβω να πω κάτι άλλο, σηκώθηκε και μου πρότεινε χαμογελαστά να σταματήσω να ξεκουραστώ, πριν το χωριό που πλησίαζα.

Δεν της αρνήθηκα και ξαπόστασα για λίγα λεπτά στη σκιερή της αυλή.  Και με φίλεψε νερό, γεμίζοντάς μου το μπουκάλι που είχα μαζί μου. Και με κέρασε τα χειροποίητα, παραδοσιακά κουλουράκια της. Και, πάντα χαμογελαστή, ήθελε να κάτσω περισσότερο, να περάσω στο σαλόνι και να με κεράσει καφέ. Και δε ζήτησε τίποτα για αντάλλαγμα. Μόνο το όνομά μου. Κάνοντάς μου τη συνηθισμένη, στα χωριά της Κρήτης ερώτηση, μήπως και μπορέσει πριν φύγω να με κρατήσει στη μνήμη της: "Και...ποιανού είσαι εσύ;"

Της είπα το όνομά μου και έμαθα το δικό της. Και μου είπε πως θα με περιμένει και αν ξαναπεράσω να σταματήσω. Λίγο αργότερα έφτασα στο χωριό. Ξεκούραστη και γεμάτη ευγνωμοσύνη. Γιατί ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τέτοιοι απλοί, υπέροχοι άνθρωποι. Και τους κρατώ κι εγώ στη μνήμη μου...
 

Ε.Ψ.