Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Ψάχνοντας για... Πίζα



Ο καιρός έχει αρχίσει να ζεσταίνει και μαζί του έχουν ξεκινήσει να έρχονται στον τόπο μας και οι πρώτοι χαμογελαστοί τουρίστες.
Ευγενικοί και ακούραστοι προσπαθούν να εξερευνήσουν το μέρος των διακοπών τους από τις πολύ πρωινές μέχρι τις βραδινές ώρες της μέρας.
Ένα τέτοιο ζευγάρι τουριστών συνάντησα κι εγώ σήμερα το απόγευμα. Με σταμάτησαν ευγενικά να τους δώσω οδηγίες για το μέρος που ήθελαν να πάνε.
Ο ηλικιωμένος άντρας με κοίταξε κι άρχισε να μου λέει γεμάτος αγωνία: "Πίζα, Πίζα!"
Τον κοίταξα απορημένη, προσπαθώντας να καταλάβω τι εννούσε. Το σίγουρο ήταν ότι δεν έψαχνε τον πύργο της Πίζας στην Κρήτη. Τι ήθελε όμως;
"Μήπως πεινούσαν;" σκέφτηκα, όσο ο κύριος επαναλάμβανε την ίδια λέξη: "Πίζα, Πίζα!".
Και πάλι όμως, είναι δυνατόν να ήρθαν στην Κρήτη για να φάνε πίτσα, ενώ έχει τόσους παραδοσιακούς μεζέδες και φαγητά το νησί;
"Μα πού ήθελαν να πάνε τελοσπάντων;" αναρωτιόμουν.

Ευτυχώς οι τουρίστες σε κάθε τόπο συνηθίζουν να έχουν και έναν χάρτη μαζί τους και πηγαίνουν παντού με αυτόν. Τους ζήτησα λοιπόν να μου δείξουν πού ήθελαν να πάνε, μήπως βγάζαμε άκρη  και κατάφερνα να τους βοηθήσω.
Ο κύριος κατάλαβε και μου έδειξε ένα σημείο στο χάρτη με τα χωριά του Ηρακλείου.
Χαμογέλασα. Τώρα μάλιστα!
Ούτε πίτσα, ούτε πύργο ήθελαν οι άνθρωποι!
Έψαχναν να πάνε στα Πεζά...που σύμφωνα με το αγγλικό αλφάβητο τα διάβαζαν Πίζα (Peza) !
Τους έδωσα τις σχετικές οδηγίες και χαιρετήσαμε ο ένας τον άλλο, χαμογελώντας -με ανακούφιση- που συνεννοηθήκαμε!
Τέλος καλό, όλα καλά!
Welcome!

Ε.Ψ.

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Κάθε χρόνο


Έρχονται μέρες που επαναλαμβάνονται πράγματα.
Κάποια γίνονται πιο συχνά, άλλα  μια φορά το χρόνο.
Κάθε χρόνο. Την ίδια εποχή.



 Λες και όλα είναι προγραμματισμένα από κάποιο αόρατο φυσικό ρολόι να συμβαίνουν.

Παρατηρώ ένα λουλούδι που ανθίζει.
Κάθε χρόνο. Τις μέρες του Πάσχα.
Μία φορά το χρόνο, μόνο εκείνες τις γιορτινές μέρες. Για λίγες μόνο ημέρες.
Και μετά χάνονται όλα τα άνθη, τα πέταλα μαραίνονται και πέφτουν.

Μα το φυτό, έστω και χωρίς άνθη, είναι εκεί όλο το χρόνο.
Αντέχει όλες τις εποχές, τη ζέστη, το κρύο, τη βροχή, τον αέρα.
Ρουφάει ήλιο, οξυγόνο και νερό, μέχρι να περάσει ο χρόνος, μέχρι να έρθουν πάλι εκείνες οι μέρες οι γιορτινές, οι στιγμές που θα το βρουν στολισμένο.

Κάθε χρόνο βλέπω και θαυμάζω αυτό το λουλούδι σαν να είναι η πρώτη φορά.
Άνθισε και φέτος.
Στην ώρα του.
Και του χρόνου.

Ε.Ψ.

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Τείχη







Κάποιοι χτίζουν τείχη
για να κρατήσουν κάποιους μακριά.
Άλλοι, για να κρατήσουν κάποιους μέσα...


Κ. Π. Καβάφη, Τείχη 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Ανάσταση



Ας μην ξεχνάμε ότι η εβδομάδα των παθών τελειώνει με την Ανάσταση.
Κι ας κρατήσουμε την ελπίδα που φέρνει μαζί όχι μόνο για μία μέρα...

Καλό Πάσχα...

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Δεν είσαι εσύ μόνο για μια πτήση







Συναντήσεις. Σε διαφορετικές στιγμές, σε διάφορα μέρη, με πολλούς ανθρώπους.
Κάθε φορά εμείς και οι άλλοι. Διαφορετικοί άλλοι που βγάζουν συμπεράσματα για μας.
Πάντα οι ίδιες, μα ταυτόχρονα ξεχωριστές συζητήσεις. Με συνοδεία πότε φαγητού,  πότε γλυκού,  πίνοντας κρασί, τσάι ή καφέ και ακούγοντας.
Ακούγοντας μουσική, τους ψιθύρους των γύρω, τις φωνές τις δικές μας.
Πάντα όμως παρέα με συναισθήματα. Με έντονες αναμνήσεις, με σκέψεις και αλήθειες.
Κάθε άνθρωπος ψάχνει αλήθειες. Δημιουργεί νέες ή κρύβει τις παλιές. Μα πάντα ο καθένας έχει τις δικές του αλήθειες. Και παλεύει για αυτές.  Για να τις προστατεύσει, να τις σώσει.
Μα έρχονται και φορές που φοβόμαστε την αλήθεια. 
Την αποφεύγουμε, ειδικά όταν η αλήθεια των άλλων αγγίζει και εμάς. Και τότε είναι λες και μας παγώνει, είμαστε όμοιοι με αγάλματα που δεν ακούν, δε μιλούν, δεν αντιδρούν, απλώς περιμένουν. Περιμένουν κάποιο χέρι να τα αγγίξει, για να νιώσουν ξανά λίγη ζεστασιά στο παγωμένο τους καταφύγιο.
Σε μια τέτοια συνάντηση βρίσκω και εσένα. Σε μια τέτοια βόλτα σε συναντώ.
Υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνω. Μόνο παρατηρώ και σωπαίνω. Τόσα ερεθίσματα, τόσοι αλλιώτικοι κόσμοι, τόσες παράξενες μέρες, τόσα νοήματα που προσπαθώ να καταλάβω.
Υπάρχουν τόσα μάτια που μας βλέπουν. Και δυο ζευγάρια μάτια, τα δικά μας, που ρωτούν, που αναζητούν. Και δίνουν στο μυαλό συνεχώς εικόνες και ερεθίσματα, για να φτιάξει μαζί τους και με  λέξεις ιστορίες.
Και έτσι αρχίζουν τα παραμύθια. 
Παραμύθια που δε λένε μονάχα «Μια φορά και έναν καιρό ήταν...», μα παραμύθια με φόβους και  αλήθειες.
Και κάπως έτσι ήρθε κι αυτό το παραμύθι στα χέρια μου. 
Και σε συνάντησα μέσα στις σελίδες του.
Και άκουσα τη φωνή σου που είπε, έτσι απλά, ότι "ο καθένας οφείλει στον εαυτό του μια πτήση, έστω και χωρίς φτερά". 
Ευχαριστώ...

Ε.Ψ.
 

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Ο μικρός πρίγκιπας



Έπειτα πρόσθεσε:
- Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα.
Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε.
Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν.
Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.
- Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα.
Δεν πεθαίνει κανείς για σας.
Βέβαια, και το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει.
Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα.
Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα.
Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες).
Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει.
Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και ξαναγύρισε στην αλεπού:
- Αντίο, είπε…
- Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
- Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου… είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται....