Φυλακισμένες ζωές

Φυλακισμένες ζωές που αναζητούν λίγο ήλιο.
Περιμένουν στο τζάμι να φανεί λίγο φως.
Μια ψευδαίσθηση ζεστασιάς είναι αρκετή,
να τους κρατήσει συντροφιά στο σκοτάδι.
Μέχρι την επόμενη ανατολή.
Μέχρι την ελευθερία.

Ε.Ψ.

Ευγενικοί άνθρωποι

 

Ηλιόλουστο πρωινό και τι καλύτερο, σκέφτομαι, απ' το να τρέξω λιγάκι πριν τις υπόλοιπες εργασίες της ημέρας. 

Ευκαιρία, λέω, μιας και έχω λίγο χρόνο ελεύθερο.

Βάζω λοιπόν τα αθλητικά μου και ξεκινάω.

[...]

Τρέχω. 

Ακούω και μουσική.

Και όλα είναι όμορφα, αυτήν την ανοιξιάτικη μέρα του Μαρτίου.

[...]

Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο σταματάει λίγα μέτρα μπροστά μου. 

Φαίνεται πως περιμένει να φτάσω. 

Αναρωτιέμαι αν θέλει κάτι.

Καθώς συνεχίζω τη διαδρομή μου στην ευθεία του δρόμου, το πλησιάζω. 

Τη στιγμή που το προσπερνάω, ο ευγενικός οδηγός με ρωτάει από το ανοιχτό παράθυρο:

-Να σε πάω λίγο παρακάτω;

... (!) 

Συνέχισα (τρέχοντας) την πορεία μου. Φυσικά, αφού είπα πρώτα "όχι ευχαριστώ".

Γιατί είμαστε και ευγενικοί άνθρωποι!!

Μια φωλιά στο κέντρο της πόλης

Πολλές φορές μια συννεφιασμένη ημέρα μας κάνει μελαγχολικούς, με αποτέλεσμα να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να μην παρατηρούμε τις ομορφιές που υπάρχουν γύρω μας.

Συχνά επίσης, για διάφορους λόγους, η διάθεσή μας είναι τέτοια, ώστε ακόμα και με ηλιόλουστο ουρανό εμείς τα βλέπουμε όλα σκοτεινά. Θέλοντας και μη ωστόσο, όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν δύο όψεις και εμείς είμαστε εκείνοι που επιλέγουμε ποια θα κοιτάξουμε τελικά.

Έτσι κι εγώ, θέλησα να κρατήσω τη θετική όψη και να μοιραστώ τις σκέψεις μου σε αυτές τις γραμμές, με αφορμή ένα όμορφο, ευχάριστα ξαφνικό περιστατικό, το οποίο συνέβη μέσα σε μια συννεφιασμένη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, μέρα.

Περπατώντας σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου, ανάμεσα στο βουητό των αυτοκινήτων και το θόρυβο της ανθρώπινης κίνησης, ήρθε ξανφικά στα αυτιά μου ένας απαλός ήχος, όμοιος με τιτίβισμα πουλιών. Παραξενεύτηκα στο άκουσμά του, καθώς δεν υπήρχε εκεί κοντά κάποιο δέντρο που να δικαιολογεί την παρουσία κάποιου πουλιού, κρυμμένου ανάμεσα στις φυλλωσιές του.

Νόμιζα ότι παράκουσα και προχώρησα μερικά βήματα, όταν πρόλαβα να ακούσω ξανά τον ίδιο ήχο. Τότε ήταν που αποφάσισα να σταματήσω, για να αναζητήσω την πηγή από την οποία προερχόταν ο ήχος. Τελικά, όταν έστρεψα το βλέμμα μου προς τα πάνω, είδα τι ήταν εκείνο που λίγο νωρίτερα  είχε διακόψει τόσο ξαφνικά τα συνηθισμένα βήματά μου.

Κρυμμένη στην εσοχή ενός κτίσματος, μια φωλιά περιστεριών γεμάτη από νεογέννητα, ήταν τώρα μπροστά μου, σαν ένας ζωντανός μάρτυρας ότι η ζωή καταφέρνει να βρίσκει τρόπους, ώστε να συνεχίσει το σκοπό της.

Κι έτσι, κάτι τόσο μικρό και πιθανόν ασήμαντο για κάποιους, έγινε για μένα εκείνη τη μέρα ο λόγος, για τον οποίο η διάθεσή μου άλλαξε τόσο ευχάριστα... Για μια φωλιά στο κέντρο της πόλης!

Ε.Ψ.

Φυγή

[...] Όταν στριμώχνεσαι και δεν έχεις πού να πας, είναι που νιώθεις την ανάγκη να τρέχεις προς κάθε κατεύθυνση. Ίσως τότε να βρίσκει την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια κάποιο άγνωστο, αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης, που προσπαθεί να φέρει το σώμα στους φυσικούς του ρυθμούς, όπως έχουν οριστεί πριν ακόμα γεννηθεί. [...]

Το τρέξιμο ήταν η φυγή, η διέξοδος.

Ε.Ψ. 

Μάρτιος

Κι όπως καθετί που ξεκινά
κι είναι με ευχές καλοδεχούμενο
έτσι και κάθε μήνας.
Έτσι κι ο Μάρτης σήμερα
κι ακόμα πιο πολύ,
αφού συντροφιά μ' έναν ήλιο ζεστό
φέρνει την Άνοιξη.

                                                                                                     
                                                                                                                                   Ε.Ψ.