Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Δεν με πειράζει αν απλώνει έξω ο χειμώνας καταχνιά...

Φωτογραφία: Αντώνης Μπερτσιάς

Δεν με πειράζει αν απλώνει
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξη, χαρά αληθινή.
Το γέλιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη,
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,
του τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λιώνει.
Κ. Καβάφης

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

"​​Δρομέας"

 Γράφει ο Γιώργος Κανακάκης

Δύο​​ παπούτσια, ​​όρεξη
δρόμος​​ μπροστά να τρέξω
είναι​​ η αιτία και η αφορμή
μες​​ στη Ζωή να αντέξω..


Πολλά​​ 'ναι τα χιλιόμετρα
μα​​ κούραση δεν έχω
κάνω​​ αυτό που αγαπώ
και​​ όσο θα ζω θα τρέχω.


Δεν​​ είναι η απόσταση
εμπόδιο​​ για εμένα
με​​ μέτρα και χιλιόμετρα
εγώ​​ έχω γίνει ένα.


Μετάλλια​​ και κύπελλα
δεν​​ έχουν σημασία
μονάχα​​ στην διαδρομή
κρύβεται​​ η ουσία...

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017


"Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
ποιος δεν το ξέρει
των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
λάμπει το αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να φτάσει..."

Γιώργος Δροσίνης, Νύχτα Χριστουγεννιάτικη (απόσπασμα)


Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα


Μετρώντας αντίστροφα...
καθώς πλησιάζουν οι γιορτινές ημέρες της χρονιάς που φεύγει...
...κι ενώ όλα γύρω είναι στολισμένα και έτοιμα να την υποδεχτούν...
Καλές γιορτές!

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

Ένα ματσάκι μανουσάκια


Να λοιπόν που έφτασε ο Δεκέμβρης, ο πρώτος μήνας του χειμώνα.
Και μαζί του, στους πεζόδρομους της πόλης, έφτασαν και οι πρώτοι πλανόδιοι πωλητές λουλουδιών.
Και ποιων λουλουδιών! Εκείνων που -ευτυχώς ακόμα- εξακολουθούν να φυτρώνουν στην ελληνική ύπαιθρο και να μοσχοβολούν, σκορπίζοντας αφειδώλευτα το άρωμά τους.
Μανουσάκια.
Χαμογελαστοί και υπομονετικοί, οι άνθρωποι που τα μάζεψαν περιμένουν για ώρες, καθισμένοι πίσω από τα ευωδιαστά ματσάκια, να τα πουλήσουν για λίγα χρήματα.
Περιμένουν εκείνους τους ρομαντικούς, που και φέτος θα πλησιάσουν και θα ζητήσουν να αγοράσουν.
Και κάπως έτσι, το γκρίζο της πόλης χρωματίζεται με ζεστές πινελιές και ξεπηδούν πολύχρωμες σκέψεις.
Με ένα ματσάκι μανουσάκια.

Ε.Ψ.

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

Αν περιμένουμε μέχρι να είμαστε έτοιμοι...


“If we wait until we're ready, we'll be waiting for the rest of our lives.” 

Lemony Snıcket, The Ersatz Elevator


Αν για να ξεκινήσεις χρειάζεσαι μόνο ένα βήμα...
...κι αν για να κάνεις ένα βήμα χρειάζεσαι θάρρος...
...σκέψου τι χρειάζεσαι για να κάνεις μερικές χιλιάδες βήματα...
σε μια όχι και τόσο εύκολη διαδρομή...

Καλό δρόμο σε όλους που, έτοιμοι ή όχι, βρήκαν το θάρρος και τη δύναμη να ξεκινήσουν...

Ε.Ψ.




Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Μικρά παιδιά που δεν παίζουν παιχνίδια


Είναι θλιβερό όταν βλέπεις μπροστά στα μάτια σου μια δυσάρεστη πραγματικότητα,
μια πραγματικότητα που δε θα έπρεπε να είναι αληθινή, που δε θα έπρεπε να υπάρχει.
Μια πραγματικότητα που περιλαμβάνει παιδιά που δε χαμογελούν,
που δεν παίζουν παιχνίδια,
που δε σκέφτονται αθώα,
που δε κρύβονται γιατί παίζουν κρυφτό
αλλά επειδή δε θέλουν να τα βρουν.
Γιατί αν τα βρουν, θα τα τιμωρήσουν για πράξεις που έκαναν, ηθελημένα ή άθελά τους, υποκινούμενα από άλλους παράγοντες...

Είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί να κλέβει κι ύστερα να σε κοιτάζει στα μάτια.
Και ύστερα να το βλέπεις να φεύγει γρήγορα για να χαθεί πίσω στην κρυψώνα του...
Για λίγο ή πολύ, για όσο χρειάζεται μέχρι την επόμενη φορά.

Είναι θλιβερό να βλέπεις αυτήν την πραγματικότητα και να αναρωτιέσαι τι μπορείς να κάνεις για αυτό.
Για εκείνα τα μικρά παιδιά που δεν παίζουν παιχνίδια...
αλλά ζουν το κρυφτό, το κυνηγητό και τους κλέφτες κι αστυνόμους καθημερινά.
Στα σοβαρά και με όποιες συνέπειες...



Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

Αν..Ισορροπία

<
Υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν
την ανισορροπία
και άλλοι που επιζητούν αρμονικότητα.
Κι είναι κι εκείνοι που ανεβαίνουν απλά
σε ένα ποδήλατο
και βρίσκονται να ισορροπούν
όχι μόνο σε δύο ρόδες
μα σε μια αόρατη κλωστή ελευθερίας...
Ε.Ψ.

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Δέντρα στην πόλη

"Μ’ αρέσουν τα δέντρα επειδή φαίνονται πιο συμβιβασμένα με τον τρόπο που πρέπει να ζουν..." Willa Cather (1873-1947)

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Ανάποδα

Είναι αλήθεια πως στον καθρέπτη όλα είναι ανάποδα, αλλά χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας... Τζελαλαντίν Ρουμί (1207-1273)
Πρόσφατα, ένας φίλος μοιράστηκε μαζί μου την εντύπωση που του προξένησε ένα αναποδογυρισμένο σκαθάρι, όταν το είδε στο έδαφος να παλεύει να πατήσει στα πόδια του. Έμεινε να το παρατηρεί για λίγο και δεν άργησε να σκεφτεί μήπως να πάει ο ίδιος να το βοηθήσει, για να απαλλάξει το μικρό αυτό πλάσμα από την ταλαιπωρία του. Μα εκείνη τη στιγμή, λες και το έντομο διαισθάνθηκε τη σκέψη του, με μια ακόμα δική του κίνηση, είχε βρεθεί ξανά στη σωστή θέση και είχε αρχίσει να κινείται. Συνεχίζοντας την πορεία που είχε ξεκινήσει.
Σήμερα, με αφορμή κάποιες συζητήσεις και δημοσιεύσεις, θυμήθηκα αυτήν την μικρή ιστορία κι έφερα στο μυαλό μου αυτήν την τόσο απλή εικόνα.
Γιατί δεν είναι μόνο τα σκαθάρια που αναποδογυρίζουν και προσπαθούν να επανέλθουν...
Γιατί δεν απέχει πολύ το κανονικό από το ανάποδα...
Γιατί μερικές φορές χρειάζεται το ανάποδα για να καταλάβεις τι είναι ίσια...
Ε.Ψ.

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Ρόδες

Ρόδες παιδικές.
Ρόδες καροτσιού.
Ρόδες ποδηλάτου.
Ρόδες λούνα παρκ.
Ρόδες μηχανής.
Ρόδες αυτοκινήτου.
Ρόδες...
που σημαδεύουν τη ζωή μας...

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Μπουμ!

Δευτέρα σήμερα.
Μα δεν είναι απλώς μια Δευτέρα.
Αυτή η μέρα έχει και κάτι παραπάνω.
Δεν είναι μονάχα "αποχαιρετισμός του Σαββατοκύριακου".
Δεν είναι μονάχα ένα πρωινό ξύπνημα.
Σήμερα, το ξυπνητήρι για πολλούς χτυπάει διαφορετικά.
Ίσως και να ηχεί στα αυτιά τους σαν μικρή βόμβα που εκρήγνυται.
Ίσως επειδή μοιάζει με αποχαιρετισμό στο καλοκαίρι, τις διακοπές, την ξεγνοιασιά.
Αυτή η Δευτέρα κουβαλάει "φορτίο βαρύ".
Ένα φορτίο που ο καθένας μας θυμάται ότι είχε κάποτε κρεμασμένο στους ώμους,
μέσα σε μια καινούρια ή παλιά σχολική τσάντα.
Μα το φορτίο της γνώσης δεν μετριέται στο βάρος των σχολικών βιβλίων
που περιμένουν να διαβαστούν, να γραφούν, να μουτζουρωθούν.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο καθένας "σηκώνει" τη γνώση με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Καλή αρχή!
Ε.Ψ.

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Ο ορισμός της φιλίας

Ας πούμε τώρα ποιους αγαπούν οι άνθρωποι και θέλουν να τους έχουν φίλους τους και ποιους μισούν, καθώς και για ποιο λόγο –αφού όμως πρώτα δώσουμε τον ορισμό της φιλίας και της αγάπης. Ας δεχθούμε, λοιπόν, ότι αγαπώ κάποιον και θέλω να τον έχω φίλο μου θα πει θέλω γι’ αυτόν καθετί που το θεωρώ καλό, όχι για να κερδίσω κάτι ο ίδιος, αλλά αποκλειστικά για χάρη εκείνου· κάνω μάλιστα και ό,τι μπορώ για να αποκτήσει αυτά τα καλά εκείνος. Φίλος είναι το πρόσωπο που αγαπά με τον ίδιο τρόπο που είπαμε και αγαπιέται με τον ίδιο τρόπο: όσοι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι αυτού του είδους, θεωρούν ότι είναι φίλοι. Με όλα αυτά να τα έχουμε δεχτεί, καταλήγουμε πια –υποχρεωτικά– στο ότι φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τα καλά και λυπάται με τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στον φίλο του – και αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για χάρη εκείνου. (Ἀριστοτέλης, Ῥητορική, Β, 1380b 35-1381a 10)
Αυτοί λοιπόν που αγαπούν ο ένας τον άλλον και γίνονται φίλοι για τη χρησιμότητα, δεν αγαπούν τον άλλον καθεαυτόν, αλλά για το αγαθό που μπορεί να πάρουν από αυτόν. Το ίδιο και στην περίπτωση που οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον και γίνονται φίλοι για χάρη της ευχαρίστησης· πραγματικά, οι άνθρωποι αγαπούν τους χαριτολόγους όχι για τον χαρακτήρα τους, αλλά γιατί τους είναι ευχάριστοι [...] Αυτές, λοιπόν, οι φιλίες είναι φιλίες για έναν λόγο συμπτωματικό, αφού το πρόσωπο που αγαπιέται δεν αγαπιέται επειδή είναι αυτό που είναι, αλλά επειδή εξασφαλίζει σ’ αυτόν που το αγαπάει κάποιο αγαθό ή κάποια ευχαρίστηση. Ε, αυτού του είδους οι φιλίες διαλύονται εύκολα, αν τα δύο μέρη δεν παραμένουν αυτό που ήταν· πραγματικά, αν ο ένας δεν είναι πια ευχάριστος ή χρήσιμος στον άλλον, ο άλλος παύει να τον αγαπάει. (Ἀριστοτέλης, Ἠθικά Νικομάχεια, Θ, 1156a 10-14 και Θ, 1156a 19-24)

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Χρόνος



Σαν να ήταν χθες, σαν να ήταν "πριν από λίγο".
Κι όμως, ο χρόνος ξεγελά και συνεχίζει να κυλά, χωρίς να στέκεται στιγμή να περιμένει.
Κι είναι στιγμές που κρατούν πιο πολύ από τις άλλες.
Που νομίζεις ότι ο χρόνος παγώνει
και περιμένεις, δίχως να κάνεις τίποτα, να φέρει την επόμενη στιγμή.
Και γεμίζεις πόνο και θλίψη, όταν η στιγμή που έρχεται είναι χειρότερη.
Και γεμίζεις χαρά και ευγνωμοσύνη, όταν η στιγμή που ακολουθεί είναι καλύτερη και φέρνει ελπίδα.
Σαν σήμερα, σαν να 'ταν χθες, έρχεται καθετί με τη σειρά του.
Πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος.
Ειδικά όταν δε διακόπτεται ξαφνικά και συνεχίζεις να τον έχεις.
Και συνεχίζεις να μετράς.
Και συνεχίζεις να ζεις.

Ε. Ψ.

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Κοιτώντας μια φωτογραφία


Αμέτρητα συναισθήματα, εκφράσεις και χαμόγελα αποτυπώνονται καθημερινά σε φωτογραφίες. Και είναι αλήθεια μαγικό το πώς μπορεί το πάτημα ενός κουμπιού να κρατήσει οποιαδήποτε στιγμή ανεξίτηλη στη μνήμη. Κι ακόμα περισσότερο, όταν σε μια φωτογραφία συνοψίζονται χιλιάδες προηγούμενες στιγμές, το αποτέλεσμα ενός ''ταξιδιού'' που ολοκληρώθηκε.
Τότε, παρατηρεί κανείς πρόσωπα μόνα ή πιασμένα χέρι - χέρι, με συνοδοιπόρους που βρέθηκαν τυχαία ή μη στην ίδια διαδρομή.
Πρόσωπα χαρούμενα, άλλα δακρυσμένα, άλλα κουρασμένα, όλα όμως υπερήφανα...
Κάποια στρέφουν το βλέμμα και κοιτούν το φωτογραφικό φακό, άλλα δεν έχουν τη δύναμη να σηκώσουν το βλέμμα.
Ο καθένας όμως έχει στο τέλος, μεταξύ άλλων, μια φωτογραφία για να θυμάται. Όχι ότι χωρίς αυτήν θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ την εμπειρία που έζησε. Έχει όμως μια φωτογραφία που, βλέποντάς την, θα νιώθει ξανά, κάθε φορά, την πληρότητα που κατάφερε ο φωτογράφος να διαφυλάξει από μια μονάχα στιγμή.
 Και έτσι απλά, κοιτώντας μια φωτογραφία, θα ξεπηδούν όλα τα αμέτρητα συναισθήματα χιλιάδων στιγμών που οδήγησαν σε αυτήν...

Ε.Ψ.

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

Εκείνη η δύναμη


«Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου∙ τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή, δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξες σου, για τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους∙ ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι ανθρώποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι κι αν κάμεις, ό,τι κι αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη.
Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.
Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή ’ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να ’ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό.»

Ν. Καζαντζάκης
από το «Καπετάν Μιχάλης»

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Ζωές σε σχοινιά



Κι αν η ζωή πολλές φορές μοιάζει με μαριονέτα
δεν είναι για να παίζουμε, μπερδεύοντας και κόβoντας τα τεντωμένα σκοινιά...


Ε.Ψ.


Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Χαμογελώντας στο καλοκαίρι


Ήρθε και ο Ιούνιος να μας θυμίσει ότι βρισκόμαστε σχεδόν στα μισά της χρονιάς.
Και θέλουμε πώς και πώς να μας φέρει το καλοκαίρι, μετά από το κρύο και τη βροχή των προηγούμενων μηνών.
Και μόλις εμφανιστεί μια έστω και λίγο ζεστή μέρα, τρέχουμε χαμογελαστοί στις παραλίες και τις αμμουδιές, για τα πρώτα μπάνια στα ακόμα κρύα νερά της θάλασσας.

Ή, αντίθετα, αντί για βουτιές προτιμάμε τα βουνά. Για εκδρομή, για πεζοπορία.
Και αγναντεύουμε τη θάλασσα από ψηλά, κάτω από τις φυλλωσιές και τον ίσκιο των δέντρων.
Ή και μόνο κάτω από τον ήλιο, αν φτάσουμε ακόμα ψηλότερα και βλάστηση δεν υπάρχει.

Η χαρά των ανθρώπων να υποδέχονται το καλοκαίρι νομίζω δεν περιγράφεται.
Μοιάζει ίσως με όσα νιώθει εκείνος που βρίσκει ένα μπουκάλι με ένα μήνυμα στη θάλασσα, αφού έπειτα από καιρό φέρνει την ελπίδα για νέες, όμορφες μέρες.

Οι πιο πολλοί ωστόσο από εμάς αφήνουμε τη χαρά και αποτυπώνεται στις φωτογραφίες μας.
Σε όλες χαμογελάμε στο καλοκαίρι όπως χαμογελάμε στο φωτογραφικό φακό.
Και κάθε πρόσωπο, λες και βρήκε το δικό του γυάλινο μπουκάλι με το γραμμένο χαρτάκι, φωνάζει σιωπηλά: "Καλώς ήρθες...".

Ε.Ψ.

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

Απλοί, υπέροχοι άνθρωποι!

Διάλεξα για τίτλο της σημερινής ανάρτησης τη φράση: "Απλοί, υπέροχοι άνθρωποι" αν και θα μπορούσε κάλλιστα ο τίτλος να ήταν και: "Απλή, αυθεντική φιλοξενία". Μα φιλοξενία δεν υπάρχει χωρίς τους ανθρώπους και προτίμησα να μιλήσω για αυτούς.

Όποιος έχει βρεθεί σε χωριά της Ελλάδας σίγουρα έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που έζησα εγώ χθες, σε μια κυριακάτικη βόλτα σε χωριά της επαρχίας της Κρήτης.

Η πεζοπορία ξεκίνησε νωρίς, μα έπειτα από λίγες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο των ημερών το νερό άρχισε να λιγοστεύει επικίνδυνα και το κοντινότερο χωριό - προορισμός ήταν ακόμα μακριά.

Τα βήματα συνεχίζονταν αισιόδοξα και οι σταγόνες πίνονταν με μέτρο, ίσα για να ξεγελάσουν τη δίψα. Και η διαδρομή συνεχιζόταν ήρεμα, ώσπου εμφανίστηκε από απόσταση η εικόνα του τελευταίου χωριού. Είχα δρόμο ακόμα.

Μα ξαφνικά, μετά από λίγα βήματα, στο τέλος μιας ακόμα στροφής, βρέθηκε το πρώτο σπίτι. Μοναχικό, έξω από το χωριό, λες και ήταν εκεί σκόπιμα, σαν όαση για τους διαβάτες. Έτοιμο να τους προϋπαντήσει, πριν φτάσουν στο χωριό που υψωνόταν στο λόφο.

Στη γεμάτη ανθισμένα λουλούδια αυλή του, μια γυναίκα καθισμένη, φορώντας την ποδιά της, ετοίμαζε τα υλικά για το μεσημεριανό τραπέζι. Τη χαιρέτησα και ανταπέδωσε κι εκείνη το χαιρετισμό. Και πριν προλάβω να πω κάτι άλλο, σηκώθηκε και μου πρότεινε χαμογελαστά να σταματήσω να ξεκουραστώ, πριν το χωριό που πλησίαζα.

Δεν της αρνήθηκα και ξαπόστασα για λίγα λεπτά στη σκιερή της αυλή.  Και με φίλεψε νερό, γεμίζοντάς μου το μπουκάλι που είχα μαζί μου. Και με κέρασε τα χειροποίητα, παραδοσιακά κουλουράκια της. Και, πάντα χαμογελαστή, ήθελε να κάτσω περισσότερο, να περάσω στο σαλόνι και να με κεράσει καφέ. Και δε ζήτησε τίποτα για αντάλλαγμα. Μόνο το όνομά μου. Κάνοντάς μου τη συνηθισμένη, στα χωριά της Κρήτης ερώτηση, μήπως και μπορέσει πριν φύγω να με κρατήσει στη μνήμη της: "Και...ποιανού είσαι εσύ;"

Της είπα το όνομά μου και έμαθα το δικό της. Και μου είπε πως θα με περιμένει και αν ξαναπεράσω να σταματήσω. Λίγο αργότερα έφτασα στο χωριό. Ξεκούραστη και γεμάτη ευγνωμοσύνη. Γιατί ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τέτοιοι απλοί, υπέροχοι άνθρωποι. Και τους κρατώ κι εγώ στη μνήμη μου...
 

Ε.Ψ.

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Ψάχνοντας για... Πίζα



Ο καιρός έχει αρχίσει να ζεσταίνει και μαζί του έχουν ξεκινήσει να έρχονται στον τόπο μας και οι πρώτοι χαμογελαστοί τουρίστες.
Ευγενικοί και ακούραστοι προσπαθούν να εξερευνήσουν το μέρος των διακοπών τους από τις πολύ πρωινές μέχρι τις βραδινές ώρες της μέρας.
Ένα τέτοιο ζευγάρι τουριστών συνάντησα κι εγώ σήμερα το απόγευμα. Με σταμάτησαν ευγενικά να τους δώσω οδηγίες για το μέρος που ήθελαν να πάνε.
Ο ηλικιωμένος άντρας με κοίταξε κι άρχισε να μου λέει γεμάτος αγωνία: "Πίζα, Πίζα!"
Τον κοίταξα απορημένη, προσπαθώντας να καταλάβω τι εννούσε. Το σίγουρο ήταν ότι δεν έψαχνε τον πύργο της Πίζας στην Κρήτη. Τι ήθελε όμως;
"Μήπως πεινούσαν;" σκέφτηκα, όσο ο κύριος επαναλάμβανε την ίδια λέξη: "Πίζα, Πίζα!".
Και πάλι όμως, είναι δυνατόν να ήρθαν στην Κρήτη για να φάνε πίτσα, ενώ έχει τόσους παραδοσιακούς μεζέδες και φαγητά το νησί;
"Μα πού ήθελαν να πάνε τελοσπάντων;" αναρωτιόμουν.

Ευτυχώς οι τουρίστες σε κάθε τόπο συνηθίζουν να έχουν και έναν χάρτη μαζί τους και πηγαίνουν παντού με αυτόν. Τους ζήτησα λοιπόν να μου δείξουν πού ήθελαν να πάνε, μήπως βγάζαμε άκρη  και κατάφερνα να τους βοηθήσω.
Ο κύριος κατάλαβε και μου έδειξε ένα σημείο στο χάρτη με τα χωριά του Ηρακλείου.
Χαμογέλασα. Τώρα μάλιστα!
Ούτε πίτσα, ούτε πύργο ήθελαν οι άνθρωποι!
Έψαχναν να πάνε στα Πεζά...που σύμφωνα με το αγγλικό αλφάβητο τα διάβαζαν Πίζα (Peza) !
Τους έδωσα τις σχετικές οδηγίες και χαιρετήσαμε ο ένας τον άλλο, χαμογελώντας -με ανακούφιση- που συνεννοηθήκαμε!
Τέλος καλό, όλα καλά!
Welcome!

Ε.Ψ.

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Κάθε χρόνο


Έρχονται μέρες που επαναλαμβάνονται πράγματα.
Κάποια γίνονται πιο συχνά, άλλα  μια φορά το χρόνο.
Κάθε χρόνο. Την ίδια εποχή.



 Λες και όλα είναι προγραμματισμένα από κάποιο αόρατο φυσικό ρολόι να συμβαίνουν.

Παρατηρώ ένα λουλούδι που ανθίζει.
Κάθε χρόνο. Τις μέρες του Πάσχα.
Μία φορά το χρόνο, μόνο εκείνες τις γιορτινές μέρες. Για λίγες μόνο ημέρες.
Και μετά χάνονται όλα τα άνθη, τα πέταλα μαραίνονται και πέφτουν.

Μα το φυτό, έστω και χωρίς άνθη, είναι εκεί όλο το χρόνο.
Αντέχει όλες τις εποχές, τη ζέστη, το κρύο, τη βροχή, τον αέρα.
Ρουφάει ήλιο, οξυγόνο και νερό, μέχρι να περάσει ο χρόνος, μέχρι να έρθουν πάλι εκείνες οι μέρες οι γιορτινές, οι στιγμές που θα το βρουν στολισμένο.

Κάθε χρόνο βλέπω και θαυμάζω αυτό το λουλούδι σαν να είναι η πρώτη φορά.
Άνθισε και φέτος.
Στην ώρα του.
Και του χρόνου.

Ε.Ψ.

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Τείχη







Κάποιοι χτίζουν τείχη
για να κρατήσουν κάποιους μακριά.
Άλλοι, για να κρατήσουν κάποιους μέσα...


Κ. Π. Καβάφη, Τείχη 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Ανάσταση



Ας μην ξεχνάμε ότι η εβδομάδα των παθών τελειώνει με την Ανάσταση.
Κι ας κρατήσουμε την ελπίδα που φέρνει μαζί όχι μόνο για μία μέρα...

Καλό Πάσχα...

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Δεν είσαι εσύ μόνο για μια πτήση







Συναντήσεις. Σε διαφορετικές στιγμές, σε διάφορα μέρη, με πολλούς ανθρώπους.
Κάθε φορά εμείς και οι άλλοι. Διαφορετικοί άλλοι που βγάζουν συμπεράσματα για μας.
Πάντα οι ίδιες, μα ταυτόχρονα ξεχωριστές συζητήσεις. Με συνοδεία πότε φαγητού,  πότε γλυκού,  πίνοντας κρασί, τσάι ή καφέ και ακούγοντας.
Ακούγοντας μουσική, τους ψιθύρους των γύρω, τις φωνές τις δικές μας.
Πάντα όμως παρέα με συναισθήματα. Με έντονες αναμνήσεις, με σκέψεις και αλήθειες.
Κάθε άνθρωπος ψάχνει αλήθειες. Δημιουργεί νέες ή κρύβει τις παλιές. Μα πάντα ο καθένας έχει τις δικές του αλήθειες. Και παλεύει για αυτές.  Για να τις προστατεύσει, να τις σώσει.
Μα έρχονται και φορές που φοβόμαστε την αλήθεια. 
Την αποφεύγουμε, ειδικά όταν η αλήθεια των άλλων αγγίζει και εμάς. Και τότε είναι λες και μας παγώνει, είμαστε όμοιοι με αγάλματα που δεν ακούν, δε μιλούν, δεν αντιδρούν, απλώς περιμένουν. Περιμένουν κάποιο χέρι να τα αγγίξει, για να νιώσουν ξανά λίγη ζεστασιά στο παγωμένο τους καταφύγιο.
Σε μια τέτοια συνάντηση βρίσκω και εσένα. Σε μια τέτοια βόλτα σε συναντώ.
Υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνω. Μόνο παρατηρώ και σωπαίνω. Τόσα ερεθίσματα, τόσοι αλλιώτικοι κόσμοι, τόσες παράξενες μέρες, τόσα νοήματα που προσπαθώ να καταλάβω.
Υπάρχουν τόσα μάτια που μας βλέπουν. Και δυο ζευγάρια μάτια, τα δικά μας, που ρωτούν, που αναζητούν. Και δίνουν στο μυαλό συνεχώς εικόνες και ερεθίσματα, για να φτιάξει μαζί τους και με  λέξεις ιστορίες.
Και έτσι αρχίζουν τα παραμύθια. 
Παραμύθια που δε λένε μονάχα «Μια φορά και έναν καιρό ήταν...», μα παραμύθια με φόβους και  αλήθειες.
Και κάπως έτσι ήρθε κι αυτό το παραμύθι στα χέρια μου. 
Και σε συνάντησα μέσα στις σελίδες του.
Και άκουσα τη φωνή σου που είπε, έτσι απλά, ότι "ο καθένας οφείλει στον εαυτό του μια πτήση, έστω και χωρίς φτερά". 
Ευχαριστώ...

Ε.Ψ.
 

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Ο μικρός πρίγκιπας



Έπειτα πρόσθεσε:
- Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα.
Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε.
Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν.
Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.
- Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα.
Δεν πεθαίνει κανείς για σας.
Βέβαια, και το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει.
Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα.
Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα.
Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες).
Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει.
Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και ξαναγύρισε στην αλεπού:
- Αντίο, είπε…
- Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
- Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου… είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται....

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Φυλακισμένες ζωές



Φυλακισμένες ζωές που αναζητούν λίγο ήλιο.
Περιμένουν στο τζάμι να φανεί λίγο φως.
Μια ψευδαίσθηση ζεστασιάς είναι αρκετή,
να τους κρατήσει συντροφιά στο σκοτάδι.
Μέχρι την επόμενη ανατολή.
Μέχρι την ελευθερία.

Ε.Ψ.

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Ευγενικοί άνθρωποι

Ηλιόλουστο πρωινό και τι καλύτερο, σκέφτομαι, απ' το να τρέξω λιγάκι πριν τις υπόλοιπες εργασίες της ημέρας. 
Ευκαιρία, λέω, μιας και έχω λίγο χρόνο ελεύθερο.
Βάζω λοιπόν τα αθλητικά μου και ξεκινάω.
[...]
Τρέχω. 
Ακούω και μουσική.
Και όλα είναι όμορφα, αυτήν την ανοιξιάτικη μέρα του Μαρτίου.
[...]
Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο σταματάει λίγα μέτρα μπροστά μου. 
Φαίνεται πως περιμένει να φτάσω. 
Αναρωτιέμαι αν θέλει κάτι.
Καθώς συνεχίζω τη διαδρομή μου στην ευθεία του δρόμου, το πλησιάζω. 
Τη στιγμή που το προσπερνάω, ο ευγενικός οδηγός με ρωτάει από το ανοιχτό παράθυρο:
-Να σε πάω λίγο παρακάτω;
... (!) 
Συνέχισα (τρέχοντας) την πορεία μου. Φυσικά, αφού είπα πρώτα "όχι ευχαριστώ".
Γιατί είμαστε και ευγενικοί άνθρωποι!!


Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Μια φωλιά στο κέντρο της πόλης



Πολλές φορές μια συννεφιασμένη ημέρα μας κάνει μελαγχολικούς, με αποτέλεσμα να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να μην παρατηρούμε τις ομορφιές που υπάρχουν γύρω μας.

Συχνά επίσης, για διάφορους λόγους, η διάθεσή μας είναι τέτοια, ώστε ακόμα και με ηλιόλουστο ουρανό εμείς τα βλέπουμε όλα σκοτεινά. Θέλοντας και μη ωστόσο, όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν δύο όψεις και εμείς είμαστε εκείνοι που επιλέγουμε ποια θα κοιτάξουμε τελικά.

Έτσι κι εγώ, θέλησα να κρατήσω τη θετική όψη και να μοιραστώ τις σκέψεις μου σε αυτές τις γραμμές, με αφορμή ένα όμορφο, ευχάριστα ξαφνικό περιστατικό, το οποίο συνέβη μέσα σε μια συννεφιασμένη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, μέρα.

Περπατώντας σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου, ανάμεσα στο βουητό των αυτοκινήτων και το θόρυβο της ανθρώπινης κίνησης, ήρθε ξανφικά στα αυτιά μου ένας απαλός ήχος, όμοιος με τιτίβισμα πουλιών. Παραξενεύτηκα στο άκουσμά του, καθώς δεν υπήρχε εκεί κοντά κάποιο δέντρο που να δικαιολογεί την παρουσία κάποιου πουλιού, κρυμμένου ανάμεσα στις φυλλωσιές του.

Νόμιζα ότι παράκουσα και προχώρησα μερικά βήματα, όταν πρόλαβα να ακούσω ξανά τον ίδιο ήχο. Τότε ήταν που αποφάσισα να σταματήσω, για να αναζητήσω την πηγή από την οποία προερχόταν ο ήχος. Τελικά, όταν έστρεψα το βλέμμα μου προς τα πάνω, είδα τι ήταν εκείνο που λίγο νωρίτερα  είχε διακόψει τόσο ξαφνικά τα συνηθισμένα βήματά μου.

Κρυμμένη στην εσοχή ενός κτίσματος, μια φωλιά περιστεριών γεμάτη από νεογέννητα, ήταν τώρα μπροστά μου, σαν ένας ζωντανός μάρτυρας ότι η ζωή καταφέρνει να βρίσκει τρόπους, ώστε να συνεχίσει το σκοπό της.

Κι έτσι, κάτι τόσο μικρό και πιθανόν ασήμαντο για κάποιους, έγινε για μένα εκείνη τη μέρα ο λόγος, για τον οποίο η διάθεσή μου άλλαξε τόσο ευχάριστα... Για μια φωλιά στο κέντρο της πόλης!

Ε.Ψ.


Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Φυγή







[...] Όταν στριμώχνεσαι και δεν έχεις πού να πας, είναι που νιώθεις την ανάγκη να τρέχεις προς κάθε κατεύθυνση. Ίσως τότε να βρίσκει την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια κάποιο άγνωστο, αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης, που προσπαθεί να φέρει το σώμα στους φυσικούς του ρυθμούς, όπως έχουν οριστεί πριν ακόμα γεννηθεί. [...]
Το τρέξιμο ήταν η φυγή, η διέξοδος.

Ε.Ψ.